Bıraktım kalemimi. Çevirdim başımı gökyüzüne, yıldızları inceledim. Tek tek baktım, tek tek hissettim. O yıldızlara bağlanmış umutları, o yıldızların şahit olduğu sözleri, o yıldızların temsil ettiği şeyleri inceledim. Sonra bizim yıldızımızı buldum, hayır bizim yıldızımız diğerleri kadar parlak değildi. Bizim yıldızımız, tüm o parlak yıldızların arasında görünmüyordu neredeyse. O ilgi çekmiyordu, işte bu yüzden bizim yıldızımızdı. Kimsenin istemediği bir yıldız... kimse sönük bir yıldızı istemez. Tam da bu nedenle bizim yıldızımız olmaya en yakışacak olan oydu. Bizim sözümüzü tutacaktı, kimseye söylemeyecek, kimseye göstermeyecekti. Kendisiyle birlikte saklayacaktı onu. Belki aslında o yok olmuştu, yüzyıllar öncesinden bize uzattığı ışıklarını görüyorduk belki de. Ama biz onun varlığına, bu evrende bulunmuşluğuna emanet etmiştik hayalimizi. önüme döndüm, yazmaya devam ettim. Yıldızımızın sözünü tutacağına ve bu mektubumun sana ulaşacağına inandım.

 
 Yangının ardından kaybolan Phantomhive’ların tek oğlu 12 yaşındaki Ciel Phantomhive; yanında Sebastian Michaelis adlı her konuda mükemmel bilgiye, terbiyeye ve yeteneğe sahip olan bir hizmetkarla birlikte 2 yıl sonra aniden ortaya çıkarak tüm malvarlıklarının ve işlerinin yönetimini devralır. Bir yandan da Sebastian’la birlikte, Kraliçe Victoria’nın ilgilenmesini istediği Londra’daki gizli davaları çözmektedir.
 
 Ancak madalyonun arka yüzünde aslında Sebastian, Ciel’in geri dönebilmek için anlaşma yaptığı bir şeytandır…
 Bir gün, kendisini katil durumuna düşüren bir kazaya karışır. Kurbanı kurtarma çabasıyla kendisini geçmişe yollar. Fakat, sınıf arkadaşı Kayo Hinazuki'nin kaybolmasından bir ay önceki zamana, ilkokul öğrencisi olduğu yıllara gelmiştir. Bunun üstüne, Satoru kendisine yeni bir görev edinir: Kayo'yu kurtarmak ve kayboluşundaki gizemi çözmek.

 "Dedikleri gibi her şey gözlerinin önünden geçiyormuş. Bir anda, tüm anıların... Ne zaman bu kadar büyüdüm? Ne zaman ölecek kadar büyüdüm? Hayır, inanmıyorum, desem hiçbir şey değişmeyecek sanırım. Korkarım ki bu dünyadaki varlığım sona eriyor. Ne yaptım ben bunca zaman? Her şey saçma geliyor şu anda. Bu kadar mı ilerledim sadece? Kitap, bir kitap bile okumadım. Nasıl okunuyordu? Hatırlamıyorum. Resim çizmedim, bir şey yazmadım, hiçbir şey bırakamadım geride, birkaç dakika sonra bedenimi bırakacağım sanırım ama bu bile sonsuza kadar kalamayacak. Hayal kırıklığı. O ne? Görüşüm bulanıklaştı, sonunda ölüyor muyum? Yanağımdan bir şey kayıyor. Çocukluğumda bile ağladığımı hatırlamıyorum. Neden şimdi geliyorsun? Küs değil miydin benimle? Diğer çocuklar gülmekten ya da üzülmekten ağlardı ama bana hiç gelmezdi gözyaşları. Ben o zaman kabullenmiştim gözyaşlarımla aramızın bozuk olduğunu. Her neyse silecek gücüm de yok zaten, kalsın orada. Neden bu kadar az zamanım kaldığında düşünmeye başladım? Birkaç sene bile olsa geri gidip bu aklımla hareket etmek isterdim. Tecrübe denir mi buna? Yaşadıklarım, onlar hiçbir şeymiş. Tekrar dünyaya gelseydim o zaman düzeltir miydim? Sanırım hayır, insanlar bir şeylere fazladan sahip olduğunda - bu durumda zaman- onu önemsememeye başlar. Öyle bir insan olmayı isterdim, hatalarından doğru dersleri çıkarıp hayatını bunlara göre düzenleyebilen bir insan. Hayatımda hiç hissetmediğim şeyleri hissediyorum son birkaç dakikadır. Tanrı bana acıdı mı? Bunları yaşamadan da ölmemem gerektiğini mi düşünüyor?"


 Yaşlı adam ölmeden hemen önce düşündüklerini bir yere yazabilmeyi diledi.

 Selaam! Biraz(cık) aradan sonra tekrar sizlerleyim, bundan sonra yazılara devam etmek istiyorum ama şu sıralar sürekli anime izliyorum. İlk kez bir Kore dizisi izledim çok da sevdim. Bir taneye daha başladım bu ay aylık rapor paylaşmıyorum ama önümüzdeki ay paylaşmak istiyorum. Her neyse, şimdi yazıya başlayacağım. Sevgili Ebrar'a beni davet ettiği için çok teşekkür ediyorum, yazısına ulaşmak için tıklayabilirsiniz :)

 Selam! Yeni bir mimle geldim bugün :) En en en sevdiğimiz 5 animeyi yazıyoruz. "En" sıfatını bir isimin başına getirip bu başlık altında bir şeylerden bahsetmek çok zor benim için çünkü bir şeyi çok sevmem, bir sürü şeyi çok severim ve hepsinin yeri ayrı olur :D Bu yüzden bana kolay gelsin.

 İç çektim. Önümdeydi işte, buradaydı: çocukluğum, geçmişim, güzel anılarımın çoğu, ilk aşkım, ilk kalp kırıklığım, ilk mutluluğum... Her şeyim. Ama tüm bunlar, geçmişim; eskiden mahalledeki herkesi kıskandıran evimizin yıkıntılarının arasında kalmıştı. Dikkatlice baktım, gözlerimi kıstım ama hiçbir anım netleşmedi. Sanki özlemle aradığım yerde değildim. Evimizden kalan, yerdeki son parçalara basarak ilerledim. Tek bir oda bile kalmamıştı. Derin bir nefes aldım, kendimi güçlü hissettim. Ancak nefesim bana ihanet etti, hayal kırıklıklarıyla dolu bir şekilde kanımdan çıkardığı karbondioksitleri alıp havaya karıştı. Bitkindim. Daha fazla ayakta kalamadım, dizlerimin üzerine düştüm, yerdeki büyük taş parçaları dizimi acıttı. Görüşüm bulanıklaştı, gözyaşlarım yavaşça yüzümde yol aldı. Kendimi dizginlemeye çalışırken daha şiddetli ağlamaya başladım.