oğlan, kızların kalbini çalar. gülümsemelerini izler, kahkahalarını dinler ve onları sonsuza dek yok ederdi. yalnızca kalplerini çalıp onları aşka küstürmez, gülüşlerini ve mutluluklarını da beraberinde götürürdü. bunlarla beslenir, kendi yaşamını tüm bunlar olmadan geçiremeyeceğine tüm yüreğiyle inanırdı. çünkü o kız da aynısını yapmıştı. ilk aşkı tarafından ihanete uğrayan küçük çocuk büyümüştü, başka insanların mutluklarıyla oynayıp kalbindeki boşluğu doldurmaya çalışıyordu.

sonra bir gün onunla tanıştı. her şey her zaman olduğu gibi başlamıştı. oğlan tatlı hareketlerde bulunup kızın aklını, düşüncelerini, duygularını kendi varlığıyla doldurmaya çalışıyordu. ama kız daha önce karşılaşmıştı bu kalp hırsızlarıyla, bir gülümseyişiyle tüm mutluluğundan olabilirdi. buna hazır değildi.

oğlan kızın peşini bırakmıyordu. oysa kızın kalbi zaten kırıktı. ondan kazanacağı şeyler çocuğun kalbindeki boşluğa yetmezdi, ya da gerçekten öyle miydi? günler, haftalar ve aylar geçti. oğlan da kız da pes etmiyordu. ama kız buna dayanamayacağını düşünmeye başlamıştı. tüm o parçalarıyla kalbini emanet edebileceği, güvenebileceği, başını omzuna yaslayabileceği birine ihtiyacı vardı ve oğlanın kötü biri olmadığını düşünmeye başlıyordu.

sonra bir gün küçük bir gülümseme belirdi kızın yüzünde, erkek de gülümsedi. kız o dünyalara bedel kahkahasını atıp "kalbim seninle güvende olacak mı?" dedi ve erkek pişman oldu. çünkü bu hırsızlıklara fazlasıyla alışık olan oğlan o gülümseyişin canını yakacağını tahmin edememişti. ve birden kızın kalbi ellerindeydi, erkek diğer seferlerdeki gibi bununla ve kızın gülümseyişleriyle beslenmeyecekti. kalbini paylaştı kızla. bunu hak ediyor muydu? herkese yaptıklarından sonra kızı hak ediyor muydu? sevebilmeyi ve sevilmeyi hak ediyor muydu? ya da sadece kalpleri kırmaya, gülümseyişleri söküp çalmaya alışmış biri böyle hassas bir işi başarabilecek miydi? eh, bunu da zamanla öğreneceklerdi sanırım.

mars bars - drift away* (spotify linkiii)