İç çektim. Önümdeydi işte, buradaydı: çocukluğum, geçmişim, güzel anılarımın çoğu, ilk aşkım, ilk kalp kırıklığım, ilk mutluluğum... Her şeyim. Ama tüm bunlar, geçmişim; eskiden mahalledeki herkesi kıskandıran evimizin yıkıntılarının arasında kalmıştı. Dikkatlice baktım, gözlerimi kıstım ama hiçbir anım netleşmedi. Sanki özlemle aradığım yerde değildim. Evimizden kalan, yerdeki son parçalara basarak ilerledim. Tek bir oda bile kalmamıştı. Derin bir nefes aldım, kendimi güçlü hissettim. Ancak nefesim bana ihanet etti, hayal kırıklıklarıyla dolu bir şekilde kanımdan çıkardığı karbondioksitleri alıp havaya karıştı. Bitkindim. Daha fazla ayakta kalamadım, dizlerimin üzerine düştüm, yerdeki büyük taş parçaları dizimi acıttı. Görüşüm bulanıklaştı, gözyaşlarım yavaşça yüzümde yol aldı. Kendimi dizginlemeye çalışırken daha şiddetli ağlamaya başladım.
Gözyaşlarımı kolumla sildim. Yavaşça ayağa kalktım, yerdeki bir şey, gözüme takıldı. Eğildim, aldım. Şu an bulunduğum yer, eskiden odamın bulunduğu yerdi. Ve bu küçük defter yaptığım her ilki yazdığım defterdi. Evden ayrılırken bunu arkamda bırakmıştım, yeni bir yaşam... Ama hayat çoğu zaman planlarımıza uymaz. Ve biz de zamanla hayallerimize eskisi kadar inanmamaya başlarız... ya da sadece ben. Ben asla ruhen büyümedim, bedenim büyüdü ancak ben hep anılarıma tutunmaya çalıştım. Küçüklüğüme, çocukluğuma tutundum, tüm yaşamım ona bağlıymış gibi sımsıkı... Sonra aniden büyümek zorunda kaldım, ruhuma söz geçiremedim. İlk önce gülüşlerim azaldı sonra çevremdekiler. Çocukluğuna bu kadar bağlı birisinin onu kaybettiğinde nasıl hissedeceğini bilir misiniz? Kabul edemedim büyüdüğümü. Kendimden nefret ettim. Çocukluğumun gitmesiyle umutlarım gitti, hayallerim gitti.
Kendimi toparlamam çok uzun zaman aldı. Başka bir eve taşındım. Yıllar sonra dönecektim buraya, eski anılarımla yeni anılarımı buluşturacak, büyüdüğümü kabul edecektim. Ama döndüğümde anılarımı bulamadım. Döndüğümde çocukluğumu tamamen kaybettiğimi fark ettim. Sadece büyümeye çalıştığım anılar kaldı elimde. Büyümeye çalıştığım ve mutlu olmadığım anılar. Defterimi aldım. Arkamı döndüm, dizlerimde çizikler vardı, bazıları hafifçe kanıyordu. Hissetmiyordum. Acılarımı geçmişte bırakırken hissetmeyi de mi bırakmıştım?
Ama çocukluğumun arkasında bıraktığı tek şey, bendim. Her şey bu bedende ve bu ruhta gerçekleşmişti. Derin bir nefes aldım, bu seferki kabulleniş doluydu. Bu sefer kendi karbondioksitlerimi bırakacağımı değil, oksijenlerle dolduğumu düşündüm. Ve yenileri için nefesimi verdim. Yüzüme yıllardır kondurduğum samimi ve gerçek olmayan gülümsemeleri değil, çocukluğumda burada bırakmış olduğum gülümsememi yerleştirdim ve her şeyi bu yeni benle ilk kez denemek için yanımda taşıdığım defterime sarıldım.
26 yorum
Çocukluk...
YanıtlaSilBüyüsek bile içimizde yaşayan, küçük ama etkili bir panzehir. Belki de kimine göre zehir...
Şifa veren ya da acı...
Çocukluk..
Olması gerekenden bazen çok farklı oluyor ne yazık ki.
Sevgiler.
Çok çok katılıyorum, umarım herkesin çocukluğu olması gerektiği gibi geçer, hatırladıkça gülümsetir.
SilÇok sağlam basmalısın. Bende çok sarsıldım tabi bunu yaşamadan anlayamayız ama sağlam basmalısın. Ne demek istediğimi anlamak için hakkımda sayfasına bir göz at derim. Parça için teşekkür ederim. Hayırlı bayramlar...
YanıtlaSilCevap yazmadan önce okudum yazını, çok fazla şey hissediyorum şu an kelimelere dökmek ilk kez bu kadar zor geliyor. Asıl ben teşekkür ederim tavsiyen için, sana da hayırlı bayramlar.
SilBüyümeyi hiç sevemedim, emekliliğim geldi, hala kabullenemedim. Güzel, hüzünlü bir yazı,eline sağlık..
YanıtlaSilTeşekkür ederiim <3 Umarım ruhun hep çocuk kalır o halde, sonuçta ruhunun büyüyüp büyümemesi senin elinde :)
SilAa şarkıyı bilirim. Güzel şarkı. Ben daha büyüme çağında bir insan olduğum için çocukluğumu geride bırakıp insanlara büyüdüğümü kanıtlamak isterdim hep. Ama bu yazıdan sonra çocukluğuma hala çocuk olmama sıkı sıkı sarılmaya karar verdim. Güzel bir yazı olmuş. Ellerine sağlık
YanıtlaSilYaa çok teşekkür ederiimm! Senin adına sevindim, umarım mükemmel geçer çocukluğun <3
SilYazıyı okurken biran için gittim geri geldim keşke oralarda kalabilseydim :)
YanıtlaSilYazımın üzerinde bir etki bırakmış olması ve o zamanlara bir anlık da olsa gidebilmen beni sevindirdi :)
SilGüzel yazıyorsun, iyi bir kalemin var senin :) Bu yazını okurken kentsel dönüşüme girmiş bir mahallede çocukluğu geçmiş bir yazarın, çocukluğa dair bir roman yazmak için çocukluğunun geçtiği mahalleye gelmesi ve gerçeklerle yüzlemesi... gibi bir hayal kurdum arka planda :) Neşeli sevgilerle :)
YanıtlaSilYa teşekkür ederiimm! Bu tarzdaki yazılarımı paylaşmadan önce; beğenirler mi, sıkılırlar mı, saçma mı bulurlar gibi düşüncelere kapılıyorum. Sanırım biraz özgüvensizim. Ama bu tür yorumları görünce gerçekten çok mutlu oluyorum. Tekrardan teşekkür ediyorum :) Ayrıca kurduğun hayali de sevdim <3
Silheeey bak geçenki gökyüzü yazın gibi bu da çok iyiydi, hem derin hem anlamlı. bu iki yazın işte yazdıklarının en güzelleriydi valla bak. sana ne dicem, sakın yazmaktan vazgeçme, bu iki yazından belli ki, anlatmayı kendini ifade etmeyi sevdiğin ve iyi ifade ettiğin. tamam mıı. unutma bak bırakmaaa :) birileri de güzelmiş. derslerin olsa da blogu da unutma tamam mıı, bazen gelemese de sona gel amaa. yazılarını zaten okuyom daaa bak bu tür yazılar yazdığında da söle bana amaa da kaçırmayıım, bu yazını da koycam blogumaa, heyoooo çok sevindim bu güzel yazıya. çok güzel bir insanlık hali yaa bu anlattığıın :)
YanıtlaSilÇok teşekkür ederiiimm <3 Eveet, yazmayı ve kendimi ifade etmeyi çok seviyorum! Blogu da umuyorum ki bırakmayacağım, şu sıralar pek takip edemiyorum ama yaza doğru düzenli bir şekilde yazı paylaşmak istiyorum, hatta birkaç etkinlik tarzında şey planlıyorum. Tekrardan çok teşekkür ederim, seni burada gördüğüme ve yazımı beğenmene çok sevindim :)
Silpekiii, ben de seni okuduğuma seviniyorum kiiii :)
Sil:) <3
Silmelabaağ iyisin dı maaa :)
YanıtlaSilSelaaamm! Evet iyiyim, sen de iyisindir umarım. Bir süre burada çok etkin olamayacağım gibi duruyor :/ Ama geri dönünce her şey mükemmel olacak inşallah :)
Silpikiiii iyi dersleeeer başarılaaar :)
SilCevap yazmayı unutmuşum, yeni fark ettim, üzgünüm :( Teşekkür ederiim <3
Silmerhaba :)
YanıtlaSilgökyüzü bir şey bu çocukluk hiç bir yere gitmiyor,
ne kadar büyüsek de sorumluluklarımız artsa da kalbimizdeki masumiyetimizi yitirmemeliyiz :)
çok sevdim yazını <3
Teşekkür ederiimm <3
Silçok duygulu çok derin ve çok ince :) zaman zaman ben de böyle düşüncelere dalarım. hani demişsin ya bedenim büyüyor ama ruhum hep çocuk ve hep anılara tutunuyor işte aynı ben :) sanırım bir çoğumuz çocukluğuna sıkı sıkı sarılmış durumda bu bizi biraz daha hassas biraz daha duygusal yapıyor :) bazen sarsıcı oluyor bu durum sanki rüyadan uyanır gibi oluyoruz bazı anlarda. ama çocuk yanını kaybetmemek çok değerli bir şey bence. sevdim bu yazını yine hep yaz böyle :)
YanıtlaSilEveet, çok güzel anlatmışsın sen de, çok katılıyorum! Teşekkür ederim, yazmayı sürdürmeyi düşünüyorum :)
SilNe çocukluğuma ne büyüdüğüm eve ne de bulunduğum bir yere ait hissettim şimdiye kadar. Çocukluğum da hayatım da bana ait gibi gelmiyor nedense. Kendimi bile sahiplenip bağlanmamışım sanırım.
YanıtlaSilUmarım bir gün bir şeylere duygusal olarak bağlanabilirsin, bir yere ait olma duygusunu hissetmeni dilerim <3
Sil