Hayatında hiç pişman olacak şey yapmadığı taraftarıydı ama sadece bir kere yapmıştı bunu, o karar vermemişti ki onu sevmeye. Kalbi beyninin gözlerini kapatmış, kendisi yapmıştı her şeyi. Çok iyi birisini sevmişti. Çok nazik, yakışıklı, alçakgönüllü ve çoğundan önemlisi piyanistti. Kendisi de ressamdı ya, ne güzel tamamlıyorlardı birbirini! Hep onu dinlemek istiyordu çünkü diksiyonu çok güzeldi. Yalnızca bir kere sesi titremişti, ayrılmak istediğini söylediğinde. Onun dudaklarına yakışmamıştı bu sözcükler. Hayır hayır, kız onunla olmaktan değil ayrıldıklarında gitmemesini söylemediğine pişmandı. Ona bakmıştı kız, gözlerinin içine bakmıştı ama yalan söylemiyordu. Kız sadece yüzünde hüzünlü bir gülümsemeyle şunu söyledi:

- Sen, ne kadar hayatımdan çıktığını sansan da resimlerimde, anılarımda ve bana bıraktığın hislerle hep benimle kalacaksın. Resimlerim her zaman bizden izler taşıyacak. Gülüşlerim her zaman seninleykenki gülüşlerimin taklidi olacak. Gözyaşlarım yerinden çıktıkları sürece orada senin için bulunacak. Ve ruhum her gün bu anın yasını tutarken bedenim her zaman geçmiş anlarımızın hatrına mutlu olacak. Her şeyimle seni sevdim ve bırakmam o kadar kolay olmayacak. İyi şanslar.