ve bir gün doğmadı güneş. açmadı çiçekler. kararıverdi gökyüzü, duruldu deniz. herkesin umudunu kaybettiği o gün dünya karanlığa büründü ve her yer sessizliğin acı çığlıklarıyla doldu. umut bir ışıktan ibaretti ve ne yazık ki dünya artık kapkaranlıktı. kahkahalar son buldu, gözyaşları kurudu. duygular silindi ruhlardan. umutsuzluk, üzgünlükle karıştırılmamalı. insan üzüldüğünde bir şeyler hissedebilir ama umudunu kaybettiysen her şey bitmiştir. ruhlar ağırlaşıyordu. bedenler artık bu olanları kaldıramıyordu. ve insanlık kendi umutsuzluğu içinde boğuldu. işte o gün her şey hayatın kendisi gibi son buldu.

tabii her zaman böyle değildi dünya, bir zamanlar şu an karamsarlıkla dolmuş olan dünyaya neşe ve umut hakimdi. herkes birbirine destek oluyordu ve hep birlikte gelişiyorlardı. ama zamanla insanlar yeni duygular keşfettiler: kıskançlık, nefret, hırs... bu onların sonunu getiren şeydi. birbirleriyle kavga etmeye, sorunlarını şiddetle çözmeye çalıştılar. elindekilerle yetinemeyip başkalarının elindekilere göz koydular. hep daha fazlasını istediler ve sonunda mutlu olamamaya başladılar. dünya kötü bir yer hâline geliyordu ve bunları engelleyecek bir şey yapamıyorlar ya da yapmıyorlardı. işte o zaman herkes herkese düşman oldu. elinde mutluluğu olan kişiler mal istemeye başladı. elinde mal olan kişilerse mutluluk istiyorlardı fakat hiç kimse elindekini başkasına vermek istemiyordu. mutluluğa sahip olanlar mala sahip olma arzusuyla elindeki mutluluğu kaybetti. herkes daha fazlasına göz diktikçe olumlu duygular yavaş yavaş silinmeye başladı. olumsuz duygularsa yavaşça dünyayı ele geçirmeye başladı. sonunda, insanlar tüm duygularını kaybetti ve her şeye hakim olan bir duygu kaldı: umutsuzluk.

ve sonunda bir gün doğmadı güneş, açmadı çiçekler. kararıverdi gökyüzü, duruldu deniz.