"Dedikleri gibi her şey gözlerinin önünden geçiyormuş. Bir anda, tüm anıların... Ne zaman bu kadar büyüdüm? Ne zaman ölecek kadar büyüdüm? Hayır, inanmıyorum, desem hiçbir şey değişmeyecek sanırım. Korkarım ki bu dünyadaki varlığım sona eriyor. Ne yaptım ben bunca zaman? Her şey saçma geliyor şu anda. Bu kadar mı ilerledim sadece? Kitap, bir kitap bile okumadım. Nasıl okunuyordu? Hatırlamıyorum. Resim çizmedim, bir şey yazmadım, hiçbir şey bırakamadım geride, birkaç dakika sonra bedenimi bırakacağım sanırım ama bu bile sonsuza kadar kalamayacak. Hayal kırıklığı. O ne? Görüşüm bulanıklaştı, sonunda ölüyor muyum? Yanağımdan bir şey kayıyor. Çocukluğumda bile ağladığımı hatırlamıyorum. Neden şimdi geliyorsun? Küs değil miydin benimle? Diğer çocuklar gülmekten ya da üzülmekten ağlardı ama bana hiç gelmezdi gözyaşları. Ben o zaman kabullenmiştim gözyaşlarımla aramızın bozuk olduğunu. Her neyse silecek gücüm de yok zaten, kalsın orada. Neden bu kadar az zamanım kaldığında düşünmeye başladım? Birkaç sene bile olsa geri gidip bu aklımla hareket etmek isterdim. Tecrübe denir mi buna? Yaşadıklarım, onlar hiçbir şeymiş. Tekrar dünyaya gelseydim o zaman düzeltir miydim? Sanırım hayır, insanlar bir şeylere fazladan sahip olduğunda - bu durumda zaman- onu önemsememeye başlar. Öyle bir insan olmayı isterdim, hatalarından doğru dersleri çıkarıp hayatını bunlara göre düzenleyebilen bir insan. Hayatımda hiç hissetmediğim şeyleri hissediyorum son birkaç dakikadır. Tanrı bana acıdı mı? Bunları yaşamadan da ölmemem gerektiğini mi düşünüyor?"


 Yaşlı adam ölmeden hemen önce düşündüklerini bir yere yazabilmeyi diledi.